Het is mijn droom dat (door misbruik) getraumatiseerde kinderen veilig en liefdevol in hun eigen omgeving kunnen worden opgevangen.
De eerste stap is dan een veilige plek voor ouders, verzorgers, leerkrachten e.d. creëren waar ze mogen erkennen dat ze het moeilijk vinden om 'goed' met dit trauma en dus met hun kind om te gaan. Als ouders erkennen dat ze dit moeilijk vinden worden ze vaak als 'raar' of als 'slechte ouders' gezien. Ik vind ze juist moedig en had net nog een mooi gesprek met een leerkracht hierover.
'In de meeste klassen zit wel een kind waarvan ik denk... dat zou kunnen. Meestal kan ik er niets mee... ik kan het niet aantonen. De meeste mensen vinden dat raar, wat ik denk en wat ik voel...'
Deze gevoelens kloppen helaas vrijwel altijd en we kunnen er meer mee dan we denken. Mensen vinden het raar omdat we niet gewend zijn om wat meer op onze gevoelens te vertrouwen. We kunnen beginnen met wat meer op onze eigen gevoelens te vertrouwen en deze kinderen wat extra aandacht geven. In verbinding, dichtbij ze zijn. Richt je niet op dat wat er misschien wel gebeurd kan zijn, maar op het creëren van een veilige omgeving. Dat is al een hele grote eerste stap. Het kind moet zich namelijk eerst veilig voelen voordat het iets
kan uiten. Ook het eerlijk uitspreken van je vermoeden dat er iets aan de hand is, kan als je dat op het juiste moment doet, wonderen doen.
Wat als iemand (ouder, juf, of andere volwassene) toen tegen mij gezegd zou hebben: 'Karin, volgens mij lees ik angst of pijn in je ogen en dat doet mij ook pijn".
Wat zou ik me 'gezien' hebben gevoeld en wat zou dat een
verschil hebben gemaakt.
Als jij hier verder over door wilt praten ben hier je van harte welkom. Over mijn eigen verhaal kun je hier lezen...
Karin Höhle-Dikken
5 juli 2013
Project: Stap voor Stap 2013,
gedachtenwandeling 166
De eerste stap is dan een veilige plek voor ouders, verzorgers, leerkrachten e.d. creëren waar ze mogen erkennen dat ze het moeilijk vinden om 'goed' met dit trauma en dus met hun kind om te gaan. Als ouders erkennen dat ze dit moeilijk vinden worden ze vaak als 'raar' of als 'slechte ouders' gezien. Ik vind ze juist moedig en had net nog een mooi gesprek met een leerkracht hierover.
'In de meeste klassen zit wel een kind waarvan ik denk... dat zou kunnen. Meestal kan ik er niets mee... ik kan het niet aantonen. De meeste mensen vinden dat raar, wat ik denk en wat ik voel...'
Deze gevoelens kloppen helaas vrijwel altijd en we kunnen er meer mee dan we denken. Mensen vinden het raar omdat we niet gewend zijn om wat meer op onze gevoelens te vertrouwen. We kunnen beginnen met wat meer op onze eigen gevoelens te vertrouwen en deze kinderen wat extra aandacht geven. In verbinding, dichtbij ze zijn. Richt je niet op dat wat er misschien wel gebeurd kan zijn, maar op het creëren van een veilige omgeving. Dat is al een hele grote eerste stap. Het kind moet zich namelijk eerst veilig voelen voordat het iets
kan uiten. Ook het eerlijk uitspreken van je vermoeden dat er iets aan de hand is, kan als je dat op het juiste moment doet, wonderen doen.
Wat als iemand (ouder, juf, of andere volwassene) toen tegen mij gezegd zou hebben: 'Karin, volgens mij lees ik angst of pijn in je ogen en dat doet mij ook pijn".
Wat zou ik me 'gezien' hebben gevoeld en wat zou dat een
verschil hebben gemaakt.
Als jij hier verder over door wilt praten ben hier je van harte welkom. Over mijn eigen verhaal kun je hier lezen...
Karin Höhle-Dikken
5 juli 2013
Project: Stap voor Stap 2013,
gedachtenwandeling 166