• Welkom
  • Over Karin
    • Anderen over Karin
  • Mijn missie
  • Coaching/Counseling
    • Werkwijze
    • Praktisch
    • Ervaringen van klanten
  • Kindertolk®
    • Ervaringen van klanten
  • Natuur als Spiegel
  • Links
  • Contact
   
Je kunt mij ook hier vinden:

De verschrikking eruit...

6/22/2013

4 Commentaren

 
Picture
Ik voel het wel, maar begrijp ik het ook? Wat gebeurde er
gisteren nu eigenlijk allemaal met me? Het vloeide vanochtend zomaar ineens naar binnen. Ik heb het op een rijtje gezet. Allereerst voor mezelf omdat ik mezelf nu eenmaal graag begrijpen wil. Voor haar omdat ik haar zo lang verstopt heb. En tenslotte ook voor jou zodat jij mij nu helemaal zien kan.


Hoe komt het dat juist de lelijkheid van het verkrachtte kind in mij nu zo belangrijk is? Dat ik juist die lelijkheid gisteren aan kon kijken, zien kon, uitlichtte en het ook woorden gaf?

Dat we de angst (de verschrikking) van onze kinderen vaak zo lelijk vinden wist ik allang, maar ik kon het nog niet echt  helemaal voelen. Dat we het angstige en dus verschrikte kind vaak niet kunnen erkennen en dus niet kunnen omarmen, wist ik ook. Maar dat ik dat angstige kind in mezelf ook nog niet helemaal kon erkennen en omarmen was nieuw voor mij. 

Mijn ouders probeerden mijn verschrikking te verzachten door het kleiner te maken dan het is. 'Joh, hij zal je wel een kusje hebben willen geven' Joh, het is nu al zo lang geleden, zo erg is het toch niet meer'. 'Joh, je wilde toch zelf bij hem in bed'. Loyaal als je als kind aan je ouders bent, je kan en wil
ze immers geen pijn doen, geloofde ik ze en dacht ik ook dat ik me aanstelde. Maar van binnen is mijn verschrikking wel degelijk voelbaar gebleven. Elke dag weer. Dat zorgde voor veel verwarring. Ik durfde en kon het gezicht van 'mijn echte verschrikking' 34 jaar niet tonen, maar ik voelde haar elke
dag. Sterker nog, het voelde zelfs alsof ik die verschrikking was geworden en dat ik de wereld altijd maar voor de gek hield. 'Als ze toch eens wisten welke verschrikking er achter mijn masker zat, dan zouden ze me niet moeten.' 'Als ze eens zouden zien hoe lelijk ik werkelijk ben, dan kotsen ze me uit.' Ik heb daarmee het kind dat liefde nodig had en graag omarmd, gewiegd en getroost wilde worden, wat weer achter mijn verschrikking verstopt zat lange tijd niet terug kunnen vinden. Van buiten had ik vrienden, maar van binnen was ik ongelofelijk eenzaam. Vierendertig jaar lang! 

Gisteren keek ik in Psychologie Magazine mijn verschrikking recht in de ogen. Met 'verschrikking' bedoel ik alles wat er met het kind in mij dat verkracht werd is gebeurd, ook lang na de daad zelf. Ik zag nu hoe bang ze is, ik zag hoe lelijk het eruit ziet als een kind deze verschrikking 34 jaar achter gesloten deuren (van binnen) heeft moeten leven. Geen steun, geen troost. Zelfs niet van haarzelf. Ik gilde, ik huilde, ik beefde... En toen opeens brak er ook iets door. Ik pakte haar (het Magazine) op en begon haar spontaan te wiegen. Ik ben er nu nog beduusd van... Ik kan nu dwars door al die 'lelijkheid' haar pure schoonheid zien. Ze is thuis! Ze mag nu veilig naar buiten...

Karin Höhle-Dikken
22 juni 2013
Project: Stap voor Stap 2013


Note 1: De foto is van dit kind, een paar maanden voor haar verkrachting.
Note 2: Het is erg belangrijk om te erkennen dat wij net als mijn ouders verschrikkingen willen ontkennen. Niets is immers menselijker dan verschrikkingen voor je kind willen verzachten.
Note 3: Het verhaal van mijn verkrachting is te lezen in het juli/augustus nummer van Psychologie Magazine dat nu in de winkel ligt.
Note 4: Als jij na het lezen van dit stuk behoefte voelt om verder te praten, dan ben je van harte welkom! KLIK


4 Commentaren
Madeleine Boerma link
6/23/2013 06:20:59

Wat een ontzettend krachtig stuk, ondanks de verschrikking die ik lees en voel, in en door de woorden heen. Wat gun ik je een ongelofelijke veilige thuiskomst!!! Welkom home beautiful woman!

Antwoord
Marjon
6/23/2013 18:54:25

Oef wat een prachtig en pijnlijk herkenbaar stuk. Wat heb je dit mooi geschreven en ik herken me zo in het lelijke gevoel en het verkleinen van emoties.. Heel veel liefde en geluk wens ik je toe.. Groetjes Marjon

Antwoord
Tessa
6/25/2013 03:32:44

Ik heb je gezien, ik heb je herkend, ik heb mij herkend en dankzij mij en jou heb ik mij erkend. Weet je Karin, jouw verhaal sterkt mij zo, het geeft me de erkenning, bescherming, koestering die ook ik niet heb ontvangen van mijn ouders. 'Je sprak er nooit meer over, dus dachten we dat je het er niet meer over wilde hebben', zeiden ze ruim 13 jaar later. Nu weer 13 jaar later weet ik dat ik hen en het nog een keer zal aankijken. Ik voel me nu eindelijk groot en vrij genoeg.

En wat ben je mooi!

Antwoord
Karin Höhle-Dikken link
6/29/2013 17:28:45

Lieve Madeleine, Marjon, Tessa en alle anderen die dit gelezen hebben en op welke manier dan ook geraakt zijn...

Het heeft even geduurd voordat ik reageerde. Dit komt allereerst omdat ik nu volop in mijn eigen proces zit en ook omdat ik overspoeld werd door de vele reacties van lotgenoten (het begrip lotgenoten neem ik hier bewust erg ruim). Begrijp me vooral niet verkeerd, ik ben hier ongelofelijk gelukkig mee. Het voelt als een warm bad en ik ben blij dat het hier bij mij veilig genoeg voelt om ook iets van jullie gevoelens hierover te delen. Dankjewel daarvoor.

Ik hoop ook dat het jullie sterkt in jullie proces. En mochten jullie iets soortgelijks hebben meegemaakt weet dan dat de reactie en de gevoelens die jij hierbij hebt heel normaal zijn op dat wat jij als kind (maar ook daarna) hebt meegemaakt. Je bent dus niet de enige. Ik weet nu ook uit eigen ervaring dat je hier uiteindelijk toch ook doorheen kunt komen en ook weer verbinding kunt vinden en voelen. Ik heb ook mogen ervaren dat je (als je dat wilt of nodig hebt) in dit proces ook goede steun kunt krijgen.

Mocht ik verder nog iets voor je kunnen betekenen (en dit kan van alles zijn, denk bijvoorbeeld aan even meedenken hoe jij verder kunt, doorverwijzing naar een deskundige bij jou in de buurt, een tip voor een goed boek hierover, concrete steun en begeleiding bij jouw proces) dan ben je van harte welkom.

Ik wens jullie heel veel liefde en sterkte met alles waar jullie mee bezig zijn.

Liefs, Karin

Antwoord



Reageren.

    Picture
    Stage 5: Zomerstop!
    Picture
    Stage four: Full on spring
    Picture
    Stage three: My face of fear, uncovered...
    Picture
    Stage two: on my way to spring
    Foto
    Stage one: it's winter!

    Hier klikken om te bewerken.

    Wandelen heeft me onbewust altijd al rust, energie en inspiratie gegeven. Zodra ik me dat realiseerde vroeg ik mezelf af waarom  ik mij niet dagelijks op die drie cadeautjes zou trakteren. 'Niets' was mijn antwoord. En zo ben ik begin 2013 de wereld ingestapt.

    Karin Höhle-Dikken
    1 januari 2013
    Stap voor Stap 2013

Trots aangedreven door Weebly