Ik voel het wel, maar begrijp ik het ook? Wat gebeurde er
gisteren nu eigenlijk allemaal met me? Het vloeide vanochtend zomaar ineens naar binnen. Ik heb het op een rijtje gezet. Allereerst voor mezelf omdat ik mezelf nu eenmaal graag begrijpen wil. Voor haar omdat ik haar zo lang verstopt heb. En tenslotte ook voor jou zodat jij mij nu helemaal zien kan.
Hoe komt het dat juist de lelijkheid van het verkrachtte kind in mij nu zo belangrijk is? Dat ik juist die lelijkheid gisteren aan kon kijken, zien kon, uitlichtte en het ook woorden gaf?
Dat we de angst (de verschrikking) van onze kinderen vaak zo lelijk vinden wist ik allang, maar ik kon het nog niet echt helemaal voelen. Dat we het angstige en dus verschrikte kind vaak niet kunnen erkennen en dus niet kunnen omarmen, wist ik ook. Maar dat ik dat angstige kind in mezelf ook nog niet helemaal kon erkennen en omarmen was nieuw voor mij.
Mijn ouders probeerden mijn verschrikking te verzachten door het kleiner te maken dan het is. 'Joh, hij zal je wel een kusje hebben willen geven' Joh, het is nu al zo lang geleden, zo erg is het toch niet meer'. 'Joh, je wilde toch zelf bij hem in bed'. Loyaal als je als kind aan je ouders bent, je kan en wil
ze immers geen pijn doen, geloofde ik ze en dacht ik ook dat ik me aanstelde. Maar van binnen is mijn verschrikking wel degelijk voelbaar gebleven. Elke dag weer. Dat zorgde voor veel verwarring. Ik durfde en kon het gezicht van 'mijn echte verschrikking' 34 jaar niet tonen, maar ik voelde haar elke
dag. Sterker nog, het voelde zelfs alsof ik die verschrikking was geworden en dat ik de wereld altijd maar voor de gek hield. 'Als ze toch eens wisten welke verschrikking er achter mijn masker zat, dan zouden ze me niet moeten.' 'Als ze eens zouden zien hoe lelijk ik werkelijk ben, dan kotsen ze me uit.' Ik heb daarmee het kind dat liefde nodig had en graag omarmd, gewiegd en getroost wilde worden, wat weer achter mijn verschrikking verstopt zat lange tijd niet terug kunnen vinden. Van buiten had ik vrienden, maar van binnen was ik ongelofelijk eenzaam. Vierendertig jaar lang!
Gisteren keek ik in Psychologie Magazine mijn verschrikking recht in de ogen. Met 'verschrikking' bedoel ik alles wat er met het kind in mij dat verkracht werd is gebeurd, ook lang na de daad zelf. Ik zag nu hoe bang ze is, ik zag hoe lelijk het eruit ziet als een kind deze verschrikking 34 jaar achter gesloten deuren (van binnen) heeft moeten leven. Geen steun, geen troost. Zelfs niet van haarzelf. Ik gilde, ik huilde, ik beefde... En toen opeens brak er ook iets door. Ik pakte haar (het Magazine) op en begon haar spontaan te wiegen. Ik ben er nu nog beduusd van... Ik kan nu dwars door al die 'lelijkheid' haar pure schoonheid zien. Ze is thuis! Ze mag nu veilig naar buiten...
Karin Höhle-Dikken
22 juni 2013
Project: Stap voor Stap 2013
Note 1: De foto is van dit kind, een paar maanden voor haar verkrachting.
Note 2: Het is erg belangrijk om te erkennen dat wij net als mijn ouders verschrikkingen willen ontkennen. Niets is immers menselijker dan verschrikkingen voor je kind willen verzachten.
Note 3: Het verhaal van mijn verkrachting is te lezen in het juli/augustus nummer van Psychologie Magazine dat nu in de winkel ligt.
Note 4: Als jij na het lezen van dit stuk behoefte voelt om verder te praten, dan ben je van harte welkom! KLIK
gisteren nu eigenlijk allemaal met me? Het vloeide vanochtend zomaar ineens naar binnen. Ik heb het op een rijtje gezet. Allereerst voor mezelf omdat ik mezelf nu eenmaal graag begrijpen wil. Voor haar omdat ik haar zo lang verstopt heb. En tenslotte ook voor jou zodat jij mij nu helemaal zien kan.
Hoe komt het dat juist de lelijkheid van het verkrachtte kind in mij nu zo belangrijk is? Dat ik juist die lelijkheid gisteren aan kon kijken, zien kon, uitlichtte en het ook woorden gaf?
Dat we de angst (de verschrikking) van onze kinderen vaak zo lelijk vinden wist ik allang, maar ik kon het nog niet echt helemaal voelen. Dat we het angstige en dus verschrikte kind vaak niet kunnen erkennen en dus niet kunnen omarmen, wist ik ook. Maar dat ik dat angstige kind in mezelf ook nog niet helemaal kon erkennen en omarmen was nieuw voor mij.
Mijn ouders probeerden mijn verschrikking te verzachten door het kleiner te maken dan het is. 'Joh, hij zal je wel een kusje hebben willen geven' Joh, het is nu al zo lang geleden, zo erg is het toch niet meer'. 'Joh, je wilde toch zelf bij hem in bed'. Loyaal als je als kind aan je ouders bent, je kan en wil
ze immers geen pijn doen, geloofde ik ze en dacht ik ook dat ik me aanstelde. Maar van binnen is mijn verschrikking wel degelijk voelbaar gebleven. Elke dag weer. Dat zorgde voor veel verwarring. Ik durfde en kon het gezicht van 'mijn echte verschrikking' 34 jaar niet tonen, maar ik voelde haar elke
dag. Sterker nog, het voelde zelfs alsof ik die verschrikking was geworden en dat ik de wereld altijd maar voor de gek hield. 'Als ze toch eens wisten welke verschrikking er achter mijn masker zat, dan zouden ze me niet moeten.' 'Als ze eens zouden zien hoe lelijk ik werkelijk ben, dan kotsen ze me uit.' Ik heb daarmee het kind dat liefde nodig had en graag omarmd, gewiegd en getroost wilde worden, wat weer achter mijn verschrikking verstopt zat lange tijd niet terug kunnen vinden. Van buiten had ik vrienden, maar van binnen was ik ongelofelijk eenzaam. Vierendertig jaar lang!
Gisteren keek ik in Psychologie Magazine mijn verschrikking recht in de ogen. Met 'verschrikking' bedoel ik alles wat er met het kind in mij dat verkracht werd is gebeurd, ook lang na de daad zelf. Ik zag nu hoe bang ze is, ik zag hoe lelijk het eruit ziet als een kind deze verschrikking 34 jaar achter gesloten deuren (van binnen) heeft moeten leven. Geen steun, geen troost. Zelfs niet van haarzelf. Ik gilde, ik huilde, ik beefde... En toen opeens brak er ook iets door. Ik pakte haar (het Magazine) op en begon haar spontaan te wiegen. Ik ben er nu nog beduusd van... Ik kan nu dwars door al die 'lelijkheid' haar pure schoonheid zien. Ze is thuis! Ze mag nu veilig naar buiten...
Karin Höhle-Dikken
22 juni 2013
Project: Stap voor Stap 2013
Note 1: De foto is van dit kind, een paar maanden voor haar verkrachting.
Note 2: Het is erg belangrijk om te erkennen dat wij net als mijn ouders verschrikkingen willen ontkennen. Niets is immers menselijker dan verschrikkingen voor je kind willen verzachten.
Note 3: Het verhaal van mijn verkrachting is te lezen in het juli/augustus nummer van Psychologie Magazine dat nu in de winkel ligt.
Note 4: Als jij na het lezen van dit stuk behoefte voelt om verder te praten, dan ben je van harte welkom! KLIK
