De hele week al is het raak. Mijn lijf geeft me continue de signalen dat het me iets wil vertellen. Er is iets wat nog niet gehoord wordt. Concreet word ik overvallen door angstaanvallen, voel ik iets onder mijn huid branden, moet ik heel veel huilen, ben ik verward, voel ik veel druk en val ik zelfs af en toe letterlijk weg. En ook daar word ik ook weer bang van. Ben ik ziek? Ben ik gek? Ga ik dood?
Vanochtend weer! Terwijl ik mijn e-mail aan het beantwoorden ben voel ik de angst weer in mijn lichaam stromen. Het stroomt naar mijn hoofd en ik voel hoe ik wegval... Het is teveel. Wat wil mijn lichaam me duidelijk maken?
En dan dringt tot me door dat ik de oplossing natuurlijk letterlijk zelf in huis heb. Ik pak een pen en papier en geef Ron de vragen die ik als kindertolk aan mijn klanten stel. Ik praat met mijn klanten over hun kind, Ron praat met mij over mijn lichaam of mijn innerlijk kind. Ik laat alle schroom los en Ron schrijft mijn verhaal heel letterlijk op papier. Daarna gaan we heel nauwkeurig samen vertalen.
Ik merk dat ik (net als mijn klanten) geneigd ben om van de tekst af te dwalen, Gelukkig weet ik mezelf nu ook weer terug te brengen. 'Kom maar
Karin, geloof maar in je eigen methode. Erger dan het ooit geweest is kan het
nooit meer zijn.' En dan verschijnt daar opeens een heel duidelijke boodschap. Globaal kende ik 'm al, maar nu wijst de vertaling van mijn eigen verhaal heel precies aan waar ik het zoeken moet.
Wat me het meest raakt is dat ik me hulpeloos en bang voel als
het kind (in mij) van het leven geniet. En dat als ik me rustig voel, het kind
(in mij) niet genoeg ruimte krijgt om van het leven te genieten.
De sleutel is dat ik mijn hulpeloosheid en angst mag gaan accepteren. Ik hoef me niet langer groter voor te doen dan ik ben. Ik mag dat wat ik in mijn lijf voel serieus nemen, maar hoef het niet groter te maken dan het is. Als ik me bang en onzeker voel mag ik daar erkenning aan geven en bij een andere volwassene (bijvoorbeeld bij Ron) om hulp gaan vragen. Ik hoef het niet altijd alleen te doen.
Ik heb de laatste tijd psychische nogal wat meegemaakt. Nadat ik het verhaal over mijn verkrachting naar buiten heb gebracht is daar binnen mijn familie nogal afwijzend op gereageerd. Zo kunnen of willen mijn moeder en mijn broers mij niet steunen en één van mijn neven heeft mij zelfs bedreigd. De één na de ander laat me weten dat ze niet van mijn verhalen gediend zijn. En ook Ron had moeite om me hierin te kunnen blijven steunen. Ik voel me nu dus behoorlijk hulpeloos en angstig. Dat mag en is ook logisch. Door dit te erkennen kan ik het schreeuwende kind (in mij) gerust stellen. Ik zie in dat ik nu hulp nodig heb en reken maar dat ik ervoor zal zorgen dat ik die nu ook krijg. Ik laat mezelf niet langer in de kou staan!
De Zwarte Panter in mij wordt zichtbaar....
25 oktober 2013
Project: Stap voor Stap 2013, gedachtenwandeling 192
Geschreven voor: Een week vol inspiratie, dag 5
Vanochtend weer! Terwijl ik mijn e-mail aan het beantwoorden ben voel ik de angst weer in mijn lichaam stromen. Het stroomt naar mijn hoofd en ik voel hoe ik wegval... Het is teveel. Wat wil mijn lichaam me duidelijk maken?
En dan dringt tot me door dat ik de oplossing natuurlijk letterlijk zelf in huis heb. Ik pak een pen en papier en geef Ron de vragen die ik als kindertolk aan mijn klanten stel. Ik praat met mijn klanten over hun kind, Ron praat met mij over mijn lichaam of mijn innerlijk kind. Ik laat alle schroom los en Ron schrijft mijn verhaal heel letterlijk op papier. Daarna gaan we heel nauwkeurig samen vertalen.
Ik merk dat ik (net als mijn klanten) geneigd ben om van de tekst af te dwalen, Gelukkig weet ik mezelf nu ook weer terug te brengen. 'Kom maar
Karin, geloof maar in je eigen methode. Erger dan het ooit geweest is kan het
nooit meer zijn.' En dan verschijnt daar opeens een heel duidelijke boodschap. Globaal kende ik 'm al, maar nu wijst de vertaling van mijn eigen verhaal heel precies aan waar ik het zoeken moet.
Wat me het meest raakt is dat ik me hulpeloos en bang voel als
het kind (in mij) van het leven geniet. En dat als ik me rustig voel, het kind
(in mij) niet genoeg ruimte krijgt om van het leven te genieten.
De sleutel is dat ik mijn hulpeloosheid en angst mag gaan accepteren. Ik hoef me niet langer groter voor te doen dan ik ben. Ik mag dat wat ik in mijn lijf voel serieus nemen, maar hoef het niet groter te maken dan het is. Als ik me bang en onzeker voel mag ik daar erkenning aan geven en bij een andere volwassene (bijvoorbeeld bij Ron) om hulp gaan vragen. Ik hoef het niet altijd alleen te doen.
Ik heb de laatste tijd psychische nogal wat meegemaakt. Nadat ik het verhaal over mijn verkrachting naar buiten heb gebracht is daar binnen mijn familie nogal afwijzend op gereageerd. Zo kunnen of willen mijn moeder en mijn broers mij niet steunen en één van mijn neven heeft mij zelfs bedreigd. De één na de ander laat me weten dat ze niet van mijn verhalen gediend zijn. En ook Ron had moeite om me hierin te kunnen blijven steunen. Ik voel me nu dus behoorlijk hulpeloos en angstig. Dat mag en is ook logisch. Door dit te erkennen kan ik het schreeuwende kind (in mij) gerust stellen. Ik zie in dat ik nu hulp nodig heb en reken maar dat ik ervoor zal zorgen dat ik die nu ook krijg. Ik laat mezelf niet langer in de kou staan!
De Zwarte Panter in mij wordt zichtbaar....
25 oktober 2013
Project: Stap voor Stap 2013, gedachtenwandeling 192
Geschreven voor: Een week vol inspiratie, dag 5