Ik doe mee aan de cursus 'Elke week een woord' van Else Kramer en afgelopen week heb ik het woord 'raak' op allerlei manieren gefotografeerd. Aan het eind van de week leveren we één foto in. De foto die ik uiteindelijk heb ingestuurd wil ik hier ook delen.
Middels het woord 'raak' kwam ik al snel bij de huid, het hart en de onderbuik terecht. De huid is de plek waar wij fysiek geraakt worden, het hart is de plek waar we emotioneel geraakt worden en de onderbuik is de plek waar we intuïtief geraakt worden.
Ecdysis = de vervelling van de slang. Het staat symbool voor een
transformatieproces. Ook ik werd begin dit jaar uitgenodigd om mijn oude huid af te gaan leggen. Om dat te kunnen doen was veel moed nodig. Moed om de oude pijn die nu letterlijk onder mijn huid was gaan zitten ook echt te durven voelen. Ik liet me erdoor raken en merkte dat mijn huid begon te gloeien. Het leek wel alsof ik van binnenuit brandde. En zo kon ik erachter komen dat ik dat wat ik als onverdraaglijk beschouwde nu weldegelijk kon dragen.
Vlak voordat slangen hun huid afwerpen vertroebelen hun ogen. Het lijkt dan wel alsof ze in trance zijn. Net als de slang moest ik in dat stadium op mijn gevoel vertrouwen. Ik mocht vertrouwen op mijn eigen zelfhelende vermogen. Langzaam maar zeker begint mijn huid weer af te koelen. Dat wat eens zo pijn deed blijkt nu slechts nog een leeg omhulsel. Ik kan er afscheid van nemen.
Karin Höhle-Dikken
30 september 2013
Project: Stap voor Stap 2013, gedachtenwandeling 175
Middels het woord 'raak' kwam ik al snel bij de huid, het hart en de onderbuik terecht. De huid is de plek waar wij fysiek geraakt worden, het hart is de plek waar we emotioneel geraakt worden en de onderbuik is de plek waar we intuïtief geraakt worden.
Ecdysis = de vervelling van de slang. Het staat symbool voor een
transformatieproces. Ook ik werd begin dit jaar uitgenodigd om mijn oude huid af te gaan leggen. Om dat te kunnen doen was veel moed nodig. Moed om de oude pijn die nu letterlijk onder mijn huid was gaan zitten ook echt te durven voelen. Ik liet me erdoor raken en merkte dat mijn huid begon te gloeien. Het leek wel alsof ik van binnenuit brandde. En zo kon ik erachter komen dat ik dat wat ik als onverdraaglijk beschouwde nu weldegelijk kon dragen.
Vlak voordat slangen hun huid afwerpen vertroebelen hun ogen. Het lijkt dan wel alsof ze in trance zijn. Net als de slang moest ik in dat stadium op mijn gevoel vertrouwen. Ik mocht vertrouwen op mijn eigen zelfhelende vermogen. Langzaam maar zeker begint mijn huid weer af te koelen. Dat wat eens zo pijn deed blijkt nu slechts nog een leeg omhulsel. Ik kan er afscheid van nemen.
Karin Höhle-Dikken
30 september 2013
Project: Stap voor Stap 2013, gedachtenwandeling 175