Van verkracht naar veerkracht.
Praten over (sexueel) geweld.
9.00 uur.
Vandaag is een hele spannende dag. Ik ga mijn verhaal doen. In een interview met Psychologie Magazine ga ik een ode brengen aan het meisje dat nu al 34 jaar probeert om echt gehoord te worden/emotionele aandacht te krijgen voor dat wat haar is overkomen. Een ode aan dit kleine dappere meisje, maar ook aan de vrouw die ze/ik na al die jaren ben geworden. Ik wil eindelijk trots zijn. Trots op allebei. Samen!
16.00 uur.
Heb je er nu wel hulp bij? of Heb je er ooit wel eens hulp bij gehad? Dat zijn vragen die me vaak gesteld worden. Zo ook tijdens het gesprek met Psychologie Magazine vanochtend.
Ja, ik heb regelmatig 'professionele' hulp gehad en eerlijk gezegd was dat meestal met een teleurstellend resultaat. Er ontstond vaak veel verwarring over mijn twee kanten. Aan de ene kant die zelfstandige, krachtige en soms ook woedende vrouw (sommigen van jullie kennen haar als Katja, de overlever) en aan de andere kant dat onzekere, verdrietige, pure, eerlijke meisje (in 1967 geboren als Karin, het slachtoffer). Hoe kan zo'n krachtige vrouw opeens veranderen in zo'n onzeker meisje? of Hoe kan zo'n onzeker meisje opeens zo krachtig en zelfbewust uit de hoek komen? Of woedend zelfs. Ze konden er geen hoogte van krijgen, raakten erdoor in verwarring en konden mij dus ook niet helpen. Je zult vast begrijpen hoe verwarrend die twee (en soms zelf nog meer) kanten ook voor mijzelf zijn (geweest). Het gaat over mijn relatie met mijn 'slachtoffer zijn' en 'mijn overleven'. Mijn haat-liefde verhouding met beide.
Dan heb ik het dus eigenlijk helemaal alleen gedaan was mijn conclusie vanochtend, maar ik wist dat ook die conclusie ergens niet helemaal klopte. En nu realiseer ik me opeens dat de echte hulp en de echte steun is gekomen van mensen die zich niet eens
gerealiseerd hebben dat ze meewerkten aan de totstandkoming van de vrede tussen en met die twee verschillende kanten van mij. Het zijn de mensen die zich konden openen voor de stukjes in mij de ze moeilijk vonden. Voor mijn verschillende gezichten, voor mijn verwarring. Het zijn de mensen die niet wegrenden en er
met mij over in gesprek gingen. Hun eigen verwarring erover uit durfden te spreken en die ook bij zichzelf konden laten. Het zijn de mensen die mij het vertrouwen gaven dat mijn 'verwarring' en mijn 'extremen' mij iets te vertellen hadden en ook bereid waren om dit samen te gaan onderzoeken. Onbewust heb ik steeds meer mensen om me heen verzameld die zo in het leven staan. Onbewust heb ik mezelf dus getrakteerd op mensen om me heen die mij geholpen hebben om te helen. Op mensen zoals jij dus... Ja, JIJ die nu de tijd neemt om dit stukje van mij te lezen. Duizend maal dank daarvoor!
Het mooie van echt durven openen is dat het gelijk een openbare erkenning is van het feit dat ik nu, na een lang proces eindelijk de nodige hulp, steun en liefde in mezelf heb kunnen
vinden. Voor allebei mijn kanten. Twee kanten met ieder haar eigen problemen, maar ook met ieder haar eigen talenten. Ze mogen er beide zijn en hiermee kan ik mezelf nu zelf geven wat ik lange tijd zo in de ander zocht. En daarnaast kan ik
het nu ook respecteren dat er mensen zijn die zich om welke reden dan ook (nog) niet kunnen of willen openen voor de verschillende kanten van mij (en dus ook van zichzelf). Of er nog van schrikken of er nog voor wegrennen. Na een lange
periode van aanklampen heb ik geleerd om hen nu ook (tijdelijk) los te kunnen laten. Ik durf die grenzen van de ander nu eindelijk aan te zien, te erkennen en te respecteren!
Het resultaat is veerkracht, het resultaat is ruimte.
Ruimte om er allereerst meer voor mezelf te zijn, maar ook ruimte om er meer te kunnen zijn voor mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Voor mensen die er ook klaar voor zijn om dit proces (in zichzelf) aan te gaan.
Al met al voel ik me hier nu vandaag heel trots over, heel trots en ook erg dankbaar.
Karin Höhle-Dikken
5 februari 2013
Stap voor Stap 2013 - Gedachtenwandeling 34
Vandaag is een hele spannende dag. Ik ga mijn verhaal doen. In een interview met Psychologie Magazine ga ik een ode brengen aan het meisje dat nu al 34 jaar probeert om echt gehoord te worden/emotionele aandacht te krijgen voor dat wat haar is overkomen. Een ode aan dit kleine dappere meisje, maar ook aan de vrouw die ze/ik na al die jaren ben geworden. Ik wil eindelijk trots zijn. Trots op allebei. Samen!
16.00 uur.
Heb je er nu wel hulp bij? of Heb je er ooit wel eens hulp bij gehad? Dat zijn vragen die me vaak gesteld worden. Zo ook tijdens het gesprek met Psychologie Magazine vanochtend.
Ja, ik heb regelmatig 'professionele' hulp gehad en eerlijk gezegd was dat meestal met een teleurstellend resultaat. Er ontstond vaak veel verwarring over mijn twee kanten. Aan de ene kant die zelfstandige, krachtige en soms ook woedende vrouw (sommigen van jullie kennen haar als Katja, de overlever) en aan de andere kant dat onzekere, verdrietige, pure, eerlijke meisje (in 1967 geboren als Karin, het slachtoffer). Hoe kan zo'n krachtige vrouw opeens veranderen in zo'n onzeker meisje? of Hoe kan zo'n onzeker meisje opeens zo krachtig en zelfbewust uit de hoek komen? Of woedend zelfs. Ze konden er geen hoogte van krijgen, raakten erdoor in verwarring en konden mij dus ook niet helpen. Je zult vast begrijpen hoe verwarrend die twee (en soms zelf nog meer) kanten ook voor mijzelf zijn (geweest). Het gaat over mijn relatie met mijn 'slachtoffer zijn' en 'mijn overleven'. Mijn haat-liefde verhouding met beide.
Dan heb ik het dus eigenlijk helemaal alleen gedaan was mijn conclusie vanochtend, maar ik wist dat ook die conclusie ergens niet helemaal klopte. En nu realiseer ik me opeens dat de echte hulp en de echte steun is gekomen van mensen die zich niet eens
gerealiseerd hebben dat ze meewerkten aan de totstandkoming van de vrede tussen en met die twee verschillende kanten van mij. Het zijn de mensen die zich konden openen voor de stukjes in mij de ze moeilijk vonden. Voor mijn verschillende gezichten, voor mijn verwarring. Het zijn de mensen die niet wegrenden en er
met mij over in gesprek gingen. Hun eigen verwarring erover uit durfden te spreken en die ook bij zichzelf konden laten. Het zijn de mensen die mij het vertrouwen gaven dat mijn 'verwarring' en mijn 'extremen' mij iets te vertellen hadden en ook bereid waren om dit samen te gaan onderzoeken. Onbewust heb ik steeds meer mensen om me heen verzameld die zo in het leven staan. Onbewust heb ik mezelf dus getrakteerd op mensen om me heen die mij geholpen hebben om te helen. Op mensen zoals jij dus... Ja, JIJ die nu de tijd neemt om dit stukje van mij te lezen. Duizend maal dank daarvoor!
Het mooie van echt durven openen is dat het gelijk een openbare erkenning is van het feit dat ik nu, na een lang proces eindelijk de nodige hulp, steun en liefde in mezelf heb kunnen
vinden. Voor allebei mijn kanten. Twee kanten met ieder haar eigen problemen, maar ook met ieder haar eigen talenten. Ze mogen er beide zijn en hiermee kan ik mezelf nu zelf geven wat ik lange tijd zo in de ander zocht. En daarnaast kan ik
het nu ook respecteren dat er mensen zijn die zich om welke reden dan ook (nog) niet kunnen of willen openen voor de verschillende kanten van mij (en dus ook van zichzelf). Of er nog van schrikken of er nog voor wegrennen. Na een lange
periode van aanklampen heb ik geleerd om hen nu ook (tijdelijk) los te kunnen laten. Ik durf die grenzen van de ander nu eindelijk aan te zien, te erkennen en te respecteren!
Het resultaat is veerkracht, het resultaat is ruimte.
Ruimte om er allereerst meer voor mezelf te zijn, maar ook ruimte om er meer te kunnen zijn voor mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Voor mensen die er ook klaar voor zijn om dit proces (in zichzelf) aan te gaan.
Al met al voel ik me hier nu vandaag heel trots over, heel trots en ook erg dankbaar.
Karin Höhle-Dikken
5 februari 2013
Stap voor Stap 2013 - Gedachtenwandeling 34