Leestip: Hold on to your kids - Why parents need
to matter more than peers van Gordon Neufeld en Gabor Maté.
Een bijzondere kijk op de onschatbare waarde van hechting en hoe dat in onze cultuur langzaamaan steeds meer aan betekenis verloren heeft. Onbewust duwen we onze kinderen steeds verder bij onszelf vandaan, met het logisch gevolg dat ze hun veiligheid elders gaan zoeken. Ze raken meer en meer aan hun leeftijdsgenoten gehecht, maar die zijn natuurlijk nog lang niet klaar om deze belangrijke beschermende rol te vervullen. Onze kinderen kunnen elkaar nooit de onvoorwaardelijke liefde geven die wij als ouder(s) in huis hebben.
Hoe kan het dat we zo'n wezenlijke taak die wij als ouder hebben, zo massaal zijn gaan onderschatten?
Een voorbeeld:
Wees eens eerlijk... Wat is je reactie als je kind het bezoek bij binnenkomst geen handje wil geven? Als het dan instinctief tegen je aankruipt en weg wil duiken? Verontschuldig jij je dan ook voor zijn of haar gedrag en/of haal jij dan ook van alles uit de kast om ervoor te zorgen dat het toch beleefd is? In feite laten onze kinderen hier gewoon zien dat ze aan ons gehecht zijn. Dat ze hun veiligheid bij ons zoeken. En voel jij ook hoe onze reactie daarop voor verwarring zal zorgen?
Wil jij ook door je schuldgevoel heen leren kijken en zicht krijgen op dat wat (het gedrag van) je kind je werkelijk laat zien? De ervaring leert dat het best spannend is. Het vraag moed om over een onzichtbare drempel heen te stappen, maar samen wordt het veiliger. En gelukkig is er een steeds ruimer aanbod om elkaar in dit proces te ondersteunen!
Hierbij een leestip en een video... En wil je daarna ook echt samen met andere ouders in beweging komen? KLIK dan ook eens hier!
Karin Hohle-Dikken
18 juni 2013
Project: Stap voor Stap 2013, (gedachten)wandeling 155
to matter more than peers van Gordon Neufeld en Gabor Maté.
Een bijzondere kijk op de onschatbare waarde van hechting en hoe dat in onze cultuur langzaamaan steeds meer aan betekenis verloren heeft. Onbewust duwen we onze kinderen steeds verder bij onszelf vandaan, met het logisch gevolg dat ze hun veiligheid elders gaan zoeken. Ze raken meer en meer aan hun leeftijdsgenoten gehecht, maar die zijn natuurlijk nog lang niet klaar om deze belangrijke beschermende rol te vervullen. Onze kinderen kunnen elkaar nooit de onvoorwaardelijke liefde geven die wij als ouder(s) in huis hebben.
Hoe kan het dat we zo'n wezenlijke taak die wij als ouder hebben, zo massaal zijn gaan onderschatten?
Een voorbeeld:
Wees eens eerlijk... Wat is je reactie als je kind het bezoek bij binnenkomst geen handje wil geven? Als het dan instinctief tegen je aankruipt en weg wil duiken? Verontschuldig jij je dan ook voor zijn of haar gedrag en/of haal jij dan ook van alles uit de kast om ervoor te zorgen dat het toch beleefd is? In feite laten onze kinderen hier gewoon zien dat ze aan ons gehecht zijn. Dat ze hun veiligheid bij ons zoeken. En voel jij ook hoe onze reactie daarop voor verwarring zal zorgen?
Wil jij ook door je schuldgevoel heen leren kijken en zicht krijgen op dat wat (het gedrag van) je kind je werkelijk laat zien? De ervaring leert dat het best spannend is. Het vraag moed om over een onzichtbare drempel heen te stappen, maar samen wordt het veiliger. En gelukkig is er een steeds ruimer aanbod om elkaar in dit proces te ondersteunen!
Hierbij een leestip en een video... En wil je daarna ook echt samen met andere ouders in beweging komen? KLIK dan ook eens hier!
Karin Hohle-Dikken
18 juni 2013
Project: Stap voor Stap 2013, (gedachten)wandeling 155