Het eerste wat er gebeurde is dat ik een beetje bang werd van deze kaart. Hij klopt niet. Of toch. Laat ik nou eens alleen naar de kaart kijken en er helemaal geen tekst bij lezen... En dan begin ik gaandeweg geïntrigeerd te raken.
Ik zie een man met oranje en rode kleding. Een man die zo uit de geschiedenisboekjes gestapt lijkt te zijn. Hij houdt een wereldbol in zijn hand. Is dat mogelijk? De wereld naar jou hand zetten? Of maak jij daarmee je eigen wereld alleen maar kleiner? Eén van de staven staat achter hem, de andere staat op een verhoging. Beschouwd hij alles wat achter hem ligt kleiner dan alles wat nog komen gaat?
En plaatst hij dat wat nog komen gaat ook op een voetstuk? Is het gras altijd groener bij de buren? Dat is wat er door mijn hoofd spint...
Al wil ik het eerst niet toegeven, toch moet ik meteen ook aan mezelf denken. Als ik iets bereikt heb, een doel heb behaald, dan denk ik vaak meteen weer na over een vervolg. Ik leg mijn lat altijd net een stukje te hoog en kan daardoor ook niet genieten van mijn successen. Daardoor kan ik niet op
krachten komen en bovenal daardoor heb ik veel te weinig plezier in mijn leven.
Mijn oog valt op de nar. Die is verdrietig en de man die ziet hem niet. Bezig met het naar de hand zetten van 'de wereld' heeft hij geen oog voor het plezier in zijn leven. Het plezier is er wel, maar hij ziet het niet. Hij is er blind voor. Net als voor zijn successen. Hij is (net als de nar) eigenlijk heel eenzaam, al lijkt hij dat zelf niet eens in de gaten te hebben. Hij is veel te druk met 'al die belangrijke dingen' bezig.
En dan zie ik de meeuwen erboven cirkelen. Meeuwen, die ben ik deze week al eerder tegen gekomen. Ik zong de eerste dag een liedje voor jullie. Dat liedje eindigde met 'krijsende meeuwen', waar ik onbewust 'krachtige meeuwen' van heb gemaakt. Dit was het laatste couplet van mijn liedje:
Dood is hun lichaam,
levend de geest
dit wordt een feest
als nooit is geweest
hoor je ze schreeuwen
krijsende (krachtige) meeuwen
en 't ruisen van de zee...
Zou het zo zijn dat ik mezelf te krachtig wil voordoen en daardoor de krijsende meeuwen niet hoor? En krijsen die meeuwen zo hard om me terug naar het nu te halen. Willen ze me bij mijn plezier, mijn blijheid, mijn vrijheid terug te brengen? Ik draai me om, kijk mijn verdrietige nar in de ogen en nodig haar uit voor mijn volgende dans. De dans van mijn leven...
Het wordt een feest zoals het nog nooit is geweest.
26 oktober 2013
Project: Stap voor Stap 2013, gedachtenwandeling 193
Geschreven voor: Een week vol inspiratie, dag 6
Ik zie een man met oranje en rode kleding. Een man die zo uit de geschiedenisboekjes gestapt lijkt te zijn. Hij houdt een wereldbol in zijn hand. Is dat mogelijk? De wereld naar jou hand zetten? Of maak jij daarmee je eigen wereld alleen maar kleiner? Eén van de staven staat achter hem, de andere staat op een verhoging. Beschouwd hij alles wat achter hem ligt kleiner dan alles wat nog komen gaat?
En plaatst hij dat wat nog komen gaat ook op een voetstuk? Is het gras altijd groener bij de buren? Dat is wat er door mijn hoofd spint...
Al wil ik het eerst niet toegeven, toch moet ik meteen ook aan mezelf denken. Als ik iets bereikt heb, een doel heb behaald, dan denk ik vaak meteen weer na over een vervolg. Ik leg mijn lat altijd net een stukje te hoog en kan daardoor ook niet genieten van mijn successen. Daardoor kan ik niet op
krachten komen en bovenal daardoor heb ik veel te weinig plezier in mijn leven.
Mijn oog valt op de nar. Die is verdrietig en de man die ziet hem niet. Bezig met het naar de hand zetten van 'de wereld' heeft hij geen oog voor het plezier in zijn leven. Het plezier is er wel, maar hij ziet het niet. Hij is er blind voor. Net als voor zijn successen. Hij is (net als de nar) eigenlijk heel eenzaam, al lijkt hij dat zelf niet eens in de gaten te hebben. Hij is veel te druk met 'al die belangrijke dingen' bezig.
En dan zie ik de meeuwen erboven cirkelen. Meeuwen, die ben ik deze week al eerder tegen gekomen. Ik zong de eerste dag een liedje voor jullie. Dat liedje eindigde met 'krijsende meeuwen', waar ik onbewust 'krachtige meeuwen' van heb gemaakt. Dit was het laatste couplet van mijn liedje:
Dood is hun lichaam,
levend de geest
dit wordt een feest
als nooit is geweest
hoor je ze schreeuwen
krijsende (krachtige) meeuwen
en 't ruisen van de zee...
Zou het zo zijn dat ik mezelf te krachtig wil voordoen en daardoor de krijsende meeuwen niet hoor? En krijsen die meeuwen zo hard om me terug naar het nu te halen. Willen ze me bij mijn plezier, mijn blijheid, mijn vrijheid terug te brengen? Ik draai me om, kijk mijn verdrietige nar in de ogen en nodig haar uit voor mijn volgende dans. De dans van mijn leven...
Het wordt een feest zoals het nog nooit is geweest.
26 oktober 2013
Project: Stap voor Stap 2013, gedachtenwandeling 193
Geschreven voor: Een week vol inspiratie, dag 6