Woord van de dag: Overgave
Aangeleverd door: Gabriëla Stokvis
We hebben verschillende manieren om met de dingen die we te moeilijk vinden of die ons angst aanjagen om te gaan. We kunnen ervoor vluchten, onszelf er zo onzichtbaar mogelijk... voor maken en er het gevecht mee aangaan. Dit zijn onze overlevingsstrategieën en iedereen gebruikt ze alledrie. Toch hebben we ook allemaal onze eigen 'voorkeursstrategie'. Eentje waar we het gemakkelijkst naar grijpen. Eentje waar we onszelf het best mee kunnen identificeren. Jij voelt waarschijnlijk al wel aan welke strategie jij het meest gebruikt.
Ik herken mezelf het meest in de vechter. Als ik iets moeilijk of lastig vind ga ik er het liefst de confrontatie mee aan en ik ben gewend om voor dingen te 'knokken'. Voor een vechter is 'overgave' een hele opgave. Vanochtend toen ik het woord 'overgave' tot me door liet dringen voelde ik dat ook meteen. Mijn hele lijf verzet zich ertegen, het voelt voor mij zelfs een beetje als doodgaan. En dat klopt ook wel. Wat nou overgave? De vechter heeft mij er op de meest moeilijke momenten in mijn leven doorheen gesleept. Zonder die vechter had ik het nooit allemaal kunnen overleven. Ik ben mijn vechter dan ook enorm dankbaar en zou hem nooit op kunnen geven.
Het probleem is dat ik me teveel met mijn vechter ben gaan identificeren. Ik zei het al, zonder mijn vechter lijkt het leven voor mij heel doods. Het gevolg is dat ik wat teveel in mijn vechten ben doorgeslagen. Ik ga te vaak het gevecht of de confrontatie aan terwijl dat eigenlijk helemaal niet (meer) nodig is. En dat heeft consequenties. Zowel voor anderen als voor mezelf. Ik vecht namelijk niet alleen (van buiten) tegen anderen, maar ook (van binnen) tegen mezelf. Al dat vechten zorgt voor teveel onnodige slachtoffers. Ik ben het vechten letterlijk moe geworden en toch lijkt het wel alsof ik er niet mee kan stoppen.
Tegenover de vechter staat voor mij 'het opgeven'. Je begrijpt natuurlijk al wel dat opgeven, me overgeven en overgave woorden zijn die je niet zo snel in mijn woordenboek terug zult vinden. Zo voelde ik (lees: de vechter in mij) me (zich) vanmorgen sterk uitgedaagd. Daar stond het woord 'overgave'. Het stond me als het ware rechtstreeks in mijn boksring aan te kijken. Met een beetje fantasie hoorde ik zelfs hoe het me uit stond te lachen. Het leek een gewonnen strijd. Ik voelde al hoe mijn handen zich tot vuisten balden, maar diep in mijn hart wist ik ook dat de overwinning van mijn vechter te vaak ook mijn verlies is geworden.
Vandaar dat ik me (lees: mijn vechten en mijn opgeven) vandaag eens anders heb opgesteld. Hoe zou het zijn om deze twee tegenpolen eens naast elkaar in de ring te zetten? Zou het ze (lees: me) lukken om in plaats van te vechten, samen te kunnen werken? Wat een uitdaging om me aan dit experiment over te geven. De vechter in mij mag nu dus keihard gaan knokken om wat gas terug te nemen. Zodat ik de kans krijg om me over de situatie te buigen. Zo kan ik leren inschatten hoe bedreigend zo'n situatie nu eigenlijk echt is. Zou het me lukken om die eeuwigdurende strijd hiermee wat vaker op te geven zonder dat er verliezers zijn?
Ik hou jullie op de hoogte...
15 januari 2014
Project: Stap voor Stap 2014, wandeling 15
Aangeleverd door: Gabriëla Stokvis
We hebben verschillende manieren om met de dingen die we te moeilijk vinden of die ons angst aanjagen om te gaan. We kunnen ervoor vluchten, onszelf er zo onzichtbaar mogelijk... voor maken en er het gevecht mee aangaan. Dit zijn onze overlevingsstrategieën en iedereen gebruikt ze alledrie. Toch hebben we ook allemaal onze eigen 'voorkeursstrategie'. Eentje waar we het gemakkelijkst naar grijpen. Eentje waar we onszelf het best mee kunnen identificeren. Jij voelt waarschijnlijk al wel aan welke strategie jij het meest gebruikt.
Ik herken mezelf het meest in de vechter. Als ik iets moeilijk of lastig vind ga ik er het liefst de confrontatie mee aan en ik ben gewend om voor dingen te 'knokken'. Voor een vechter is 'overgave' een hele opgave. Vanochtend toen ik het woord 'overgave' tot me door liet dringen voelde ik dat ook meteen. Mijn hele lijf verzet zich ertegen, het voelt voor mij zelfs een beetje als doodgaan. En dat klopt ook wel. Wat nou overgave? De vechter heeft mij er op de meest moeilijke momenten in mijn leven doorheen gesleept. Zonder die vechter had ik het nooit allemaal kunnen overleven. Ik ben mijn vechter dan ook enorm dankbaar en zou hem nooit op kunnen geven.
Het probleem is dat ik me teveel met mijn vechter ben gaan identificeren. Ik zei het al, zonder mijn vechter lijkt het leven voor mij heel doods. Het gevolg is dat ik wat teveel in mijn vechten ben doorgeslagen. Ik ga te vaak het gevecht of de confrontatie aan terwijl dat eigenlijk helemaal niet (meer) nodig is. En dat heeft consequenties. Zowel voor anderen als voor mezelf. Ik vecht namelijk niet alleen (van buiten) tegen anderen, maar ook (van binnen) tegen mezelf. Al dat vechten zorgt voor teveel onnodige slachtoffers. Ik ben het vechten letterlijk moe geworden en toch lijkt het wel alsof ik er niet mee kan stoppen.
Tegenover de vechter staat voor mij 'het opgeven'. Je begrijpt natuurlijk al wel dat opgeven, me overgeven en overgave woorden zijn die je niet zo snel in mijn woordenboek terug zult vinden. Zo voelde ik (lees: de vechter in mij) me (zich) vanmorgen sterk uitgedaagd. Daar stond het woord 'overgave'. Het stond me als het ware rechtstreeks in mijn boksring aan te kijken. Met een beetje fantasie hoorde ik zelfs hoe het me uit stond te lachen. Het leek een gewonnen strijd. Ik voelde al hoe mijn handen zich tot vuisten balden, maar diep in mijn hart wist ik ook dat de overwinning van mijn vechter te vaak ook mijn verlies is geworden.
Vandaar dat ik me (lees: mijn vechten en mijn opgeven) vandaag eens anders heb opgesteld. Hoe zou het zijn om deze twee tegenpolen eens naast elkaar in de ring te zetten? Zou het ze (lees: me) lukken om in plaats van te vechten, samen te kunnen werken? Wat een uitdaging om me aan dit experiment over te geven. De vechter in mij mag nu dus keihard gaan knokken om wat gas terug te nemen. Zodat ik de kans krijg om me over de situatie te buigen. Zo kan ik leren inschatten hoe bedreigend zo'n situatie nu eigenlijk echt is. Zou het me lukken om die eeuwigdurende strijd hiermee wat vaker op te geven zonder dat er verliezers zijn?
Ik hou jullie op de hoogte...
15 januari 2014
Project: Stap voor Stap 2014, wandeling 15