Schrijnende verhalen over een falende hulpverlening van mensen die bijv. door seksueel misbruik getraumatiseerd zijn. We horen en lezen erover in de media. Zelf kom ik ook veel mensen met teleurstellende ervaringen in mijn praktijk tegen. En steeds geloofde ik dat ik het beter zou 'oplossen' dan mijn collega's. Maar is dat wel zo?
Ik heb ook met therapeuten te maken gehad die mijn trauma's niet aankonden en dat zelf niet in de gaten hadden. En met therapeuten die mij mijn heling uit handen wilden nemen. En eerlijk gezegd denk ik dat dit ook menselijk is en dat we mogen erkennen dat we zelf ook in die 'valkuil' (kunnen) lopen. Dat het (vaak) ook niet lukt om het trauma van een ander helemaal alleen op te vangen.Therapeut (maar ook ouder en leerkracht) zijn is vaak een (te) eenzaam beroep geworden. Zonder dat we het doorhebben belanden we vaak op een eilandje en vragen we niet alleen het onmogelijke van onszelf, maar laten we onze klanten (kinderen en leerlingen) ook geloven dat wij het onmogelijke voor ze kunnen doen. Volgens mij houden we onszelf en onze klanten hiermee voor de gek.
Ik vertrouw op het zelfhelend vermogen van mijn klanten (en lotgenoten) en daarom zie ik mijn werk ook vooral als steun gevend, opvang biedend, proces begeleidend en inzicht gevend. Het helen moeten mijn klanten zelf doen en daar blijf ik dus ook zoveel mogelijk van af. En ook daarin blijf ik alert, want soms wil ik daar in mijn enthousiasme en/of pijn (onbewust) toch aan meehelpen. Gelukkig kan ik die situaties steeds beter herkennen en bespreekbaar maken. En dan doe ik bescheiden weer een stapje terug.
Ik vind het daarom van wezenlijk belang dat wij als therapeuten (ouders, leerkrachten en andere betrokkenen) onze eigen kwetsbaarheden leren erkennen en dat we meer op de zelfhelende kracht van onze klanten (kinderen, leerlingen) leren vertrouwen. Misschien zelfs nog wel meer dan dat ze dat zelf kunnen Helemaal neutraal blijven is daarbij volgens mij ook niet mogelijk en gelukkig maar. Anders zouden we ook niet meer empatisch kunnen reageren.
Als we onze eigen (stress)reacties en onze beperkingen kunnen herkennen en een vangnet (van gelijkgestemden) voor onszelf creëren, dan is de kans dat de behandeling stagneert ook stukken kleiner geworden en zou je zelfs een collega in kunnen schakelen om het over te nemen in het geval dat het echt niet anders kan. Ik geloof overigens ook dat het in sommige gevallen (of op cruciale momenten) ook heel passend kan zijn om als team (van twee of drie therapeuten) met een klant samen te werken.
En nog iets. Soms kunnen klanten (bij mij) het vertrouwen nog niet vinden om het (helings)proces zelf in te stappen. Op die momenten stagneert er ook iets en dat maak ik dan bespreekbaar. 'Wat mis je nog om je veilig genoeg te voelen?' en 'Wat mis ik nog om die veiligheid te kunnen bieden?' Ook dan kunnen collega's ingeschakeld worden. Soms kan een ander net datgene bieden wat ik zelf tekort kom en soms zijn klanten er ook gewoon nog niet aan toe om dit proces in te stappen. Ook dan is een andere begeleiding zoeken, die bijv. de symptomen kan verzachten een passende actie.
Dit zijn onderwerpen waar ik heel graag met andere hulpverleners, ouders, leerkrachten en andere betrokkenen over van gedachten wil wisselen. Wie loopt daar ook warm voor? Samen zien we immers altijd meer!
26 juni 2014
© Karin Höhle-Dikken
Ik heb ook met therapeuten te maken gehad die mijn trauma's niet aankonden en dat zelf niet in de gaten hadden. En met therapeuten die mij mijn heling uit handen wilden nemen. En eerlijk gezegd denk ik dat dit ook menselijk is en dat we mogen erkennen dat we zelf ook in die 'valkuil' (kunnen) lopen. Dat het (vaak) ook niet lukt om het trauma van een ander helemaal alleen op te vangen.Therapeut (maar ook ouder en leerkracht) zijn is vaak een (te) eenzaam beroep geworden. Zonder dat we het doorhebben belanden we vaak op een eilandje en vragen we niet alleen het onmogelijke van onszelf, maar laten we onze klanten (kinderen en leerlingen) ook geloven dat wij het onmogelijke voor ze kunnen doen. Volgens mij houden we onszelf en onze klanten hiermee voor de gek.
Ik vertrouw op het zelfhelend vermogen van mijn klanten (en lotgenoten) en daarom zie ik mijn werk ook vooral als steun gevend, opvang biedend, proces begeleidend en inzicht gevend. Het helen moeten mijn klanten zelf doen en daar blijf ik dus ook zoveel mogelijk van af. En ook daarin blijf ik alert, want soms wil ik daar in mijn enthousiasme en/of pijn (onbewust) toch aan meehelpen. Gelukkig kan ik die situaties steeds beter herkennen en bespreekbaar maken. En dan doe ik bescheiden weer een stapje terug.
Ik vind het daarom van wezenlijk belang dat wij als therapeuten (ouders, leerkrachten en andere betrokkenen) onze eigen kwetsbaarheden leren erkennen en dat we meer op de zelfhelende kracht van onze klanten (kinderen, leerlingen) leren vertrouwen. Misschien zelfs nog wel meer dan dat ze dat zelf kunnen Helemaal neutraal blijven is daarbij volgens mij ook niet mogelijk en gelukkig maar. Anders zouden we ook niet meer empatisch kunnen reageren.
Als we onze eigen (stress)reacties en onze beperkingen kunnen herkennen en een vangnet (van gelijkgestemden) voor onszelf creëren, dan is de kans dat de behandeling stagneert ook stukken kleiner geworden en zou je zelfs een collega in kunnen schakelen om het over te nemen in het geval dat het echt niet anders kan. Ik geloof overigens ook dat het in sommige gevallen (of op cruciale momenten) ook heel passend kan zijn om als team (van twee of drie therapeuten) met een klant samen te werken.
En nog iets. Soms kunnen klanten (bij mij) het vertrouwen nog niet vinden om het (helings)proces zelf in te stappen. Op die momenten stagneert er ook iets en dat maak ik dan bespreekbaar. 'Wat mis je nog om je veilig genoeg te voelen?' en 'Wat mis ik nog om die veiligheid te kunnen bieden?' Ook dan kunnen collega's ingeschakeld worden. Soms kan een ander net datgene bieden wat ik zelf tekort kom en soms zijn klanten er ook gewoon nog niet aan toe om dit proces in te stappen. Ook dan is een andere begeleiding zoeken, die bijv. de symptomen kan verzachten een passende actie.
Dit zijn onderwerpen waar ik heel graag met andere hulpverleners, ouders, leerkrachten en andere betrokkenen over van gedachten wil wisselen. Wie loopt daar ook warm voor? Samen zien we immers altijd meer!
26 juni 2014
© Karin Höhle-Dikken