Zo, het kopje is eraf en ik ben erg tevreden met de bijeenkomst 'Opvang Seksueel Misbruik' die ik op 5 september samen met Ivonne Meeuwsen heb georganiseerd. Wat hebben we veel dappere mensen ontmoet en wat zijn er veel mooie en bijzondere dingen gebeurd.
Dappere mensen die konden erkennen hoe moeilijk het is om de pijn van de slachtoffer(tje)s van seksueel misbruik ook echt op te kunnen vangen. Ook omdat dat die vaak (gedwongen) onzichtbaar wordt gehouden. Hoe moeilijk wij het er als betrokkenen en lotgenoten ook mee hebben om die pijn (van onszelf) te zien en te erkennen. Hoe wij onszelf inmiddels gedwongen voelen om die pijn onzichtbaar (in) te houden. Pas als we dit kunnen erkennen creëren we ruimte om ermee naar buiten te komen en om er ook iets mee te doen. Ruimte om uit te zoeken hoe wij die pijn van onszelf, van elkaar en dus ook van al die nu nog onzichtbare slachtoffer(tje)s, ieder op onze eigen manier op kunnen vangen. En dat is dus precies waar we gisteren mee zijn begonnen.
Als ouder, als hulpverlener, als partner, als lotgenoot, als betrokkene... We durfden ieder ons eigen verhaal te vertellen. We durfden onze betrokkenheid te tonen en deden ons best om de pijn van elkaar zo goed mogelijk op te vangen. We durfden ons ook door elkaar op te laten vangen en ook dat is niet makkelijk. Zeker niet als je bedenkt dat wij hier nu of in het verleden niet of niet prettig zijn opgevangen. Hierbij kwamen dus ook de pijnlijkste herinneringen los.
En toch waren er voor ons allemaal momenten dat we ons weer even veilig genoeg voelden om ons hieraan over te kunnen geven. En zo kwamen we ieder op onze eigen manier toch weer een stukje dichterbij de allermoeilijkste stukjes, bijvoorbeeld in het diepe durven springen en erop vertrouwen dat we onszelf ook op kunnen vangen of het heft in handen nemen en een netwerk om ons heen creëren dat ons op kan vangen als dat nodig is.
Gelukkig sprongen we gezamenlijk en dat maakt het allemaal toch een stukje minder eng...
Heb jij nu het idee dat je echt iets genist hebt? Geen probleem, want natuurlijk gaan Ivonne en ik dit dus vaker doen. Laat ons gewoon weten dat jij betrokken bent en dan hoor jij van ons waar en wanneer de volgende bijeenkomst plaats gaat vinden!
"We willen allemaal liefde, maar soms is er ook vreselijk veel pijn. De regenboog verschijnt niet zonder erkenning van zowel de regen alsook de zonneschijn."
© Karin Höhle-Dikken
Dappere mensen die konden erkennen hoe moeilijk het is om de pijn van de slachtoffer(tje)s van seksueel misbruik ook echt op te kunnen vangen. Ook omdat dat die vaak (gedwongen) onzichtbaar wordt gehouden. Hoe moeilijk wij het er als betrokkenen en lotgenoten ook mee hebben om die pijn (van onszelf) te zien en te erkennen. Hoe wij onszelf inmiddels gedwongen voelen om die pijn onzichtbaar (in) te houden. Pas als we dit kunnen erkennen creëren we ruimte om ermee naar buiten te komen en om er ook iets mee te doen. Ruimte om uit te zoeken hoe wij die pijn van onszelf, van elkaar en dus ook van al die nu nog onzichtbare slachtoffer(tje)s, ieder op onze eigen manier op kunnen vangen. En dat is dus precies waar we gisteren mee zijn begonnen.
Als ouder, als hulpverlener, als partner, als lotgenoot, als betrokkene... We durfden ieder ons eigen verhaal te vertellen. We durfden onze betrokkenheid te tonen en deden ons best om de pijn van elkaar zo goed mogelijk op te vangen. We durfden ons ook door elkaar op te laten vangen en ook dat is niet makkelijk. Zeker niet als je bedenkt dat wij hier nu of in het verleden niet of niet prettig zijn opgevangen. Hierbij kwamen dus ook de pijnlijkste herinneringen los.
En toch waren er voor ons allemaal momenten dat we ons weer even veilig genoeg voelden om ons hieraan over te kunnen geven. En zo kwamen we ieder op onze eigen manier toch weer een stukje dichterbij de allermoeilijkste stukjes, bijvoorbeeld in het diepe durven springen en erop vertrouwen dat we onszelf ook op kunnen vangen of het heft in handen nemen en een netwerk om ons heen creëren dat ons op kan vangen als dat nodig is.
Gelukkig sprongen we gezamenlijk en dat maakt het allemaal toch een stukje minder eng...
Heb jij nu het idee dat je echt iets genist hebt? Geen probleem, want natuurlijk gaan Ivonne en ik dit dus vaker doen. Laat ons gewoon weten dat jij betrokken bent en dan hoor jij van ons waar en wanneer de volgende bijeenkomst plaats gaat vinden!
"We willen allemaal liefde, maar soms is er ook vreselijk veel pijn. De regenboog verschijnt niet zonder erkenning van zowel de regen alsook de zonneschijn."
© Karin Höhle-Dikken