'Je moeder heeft echt altijd alles voor je opgeofferd, hoe kan je haar nu iets kwalijk nemen?'. Mijn familie is boos op mij, zodra ik iets negatiefs over mijn moeder zeg. Zodra ik zeg dat zij ook 'fouten' maakte.
Hoe zuur dat juist dat altijd maar opofferen van mijn moeder ervoor heeft gezorgd dat ik nooit echt blij kon zijn. Dat opofferen heb ik als kind ook gevoeld. Het voelde voor mij niet goed, maar voor mijn moeder was het juist datgene wat een moeder en een vrouw hoorde te doen. Zo toonde zij haar liefde. Het gevolg was dat ik heel hard ben gaan werken om ervoor te zorgen dat mijn moeder het ook naar haar zin zou krijgen. Dat laatste is me voor mijn gevoel nooit gelukt. Ik werk nog steeds keihard om mijn moeder ook blij (met mij) te maken. Ik verlang nog steeds naar een moeder die ook gewoon 'nee' kan zeggen. Het lijkt een gevecht tegen de bierkaai geworden.
Hoe bitter, dat ik nu zelf het gevoel heb dat mijn 'blij zijn' altijd maar ten koste van de ander gaat. Er hangt dus altijd een verdrietige sluier over mijn blijheid heen. Ik kan er maar niet op vertrouwen dat een ander het gewoon leuk met mij kan hebben. En daarmee zeg ik 'nee' tegen mijn eigen blijheid, net zoals mijn moeder deed.
Zou ik dat gevecht tegen de bierkaai ook gewoon op kunnen geven? Zou ik de beslissing van mijn moeder om zichzelf zo vaak op te offeren ook bij haar kunnen laten? En is het wel opofferen als zij dat niet zo voelt? Hoef ik haar dan ook niet langer te redden? Ze wil immers ook helemaal niet door mij gered worden. Voor haar voelt dat 'opofferen' prima. Het maakt haar waarschijnlijk de beste moeder die ze zijn kan.
Het voelt dubbel. Alsof ik hiermee mijn vertrouwde verdriet zal gaan verliezen en mijn verlangen naar blijheid zal gaan winnen. Zo op papier lijkt dat prachtig en toch merk ik dat het ook angst oproept. En dat is eigenlijk ook wel logisch. Ik mag mijn vertrouwde opofferende moederbeeld loslaten en mijn nieuwe blije moederbeeld aannemen. Zij is gelukkig met wat ze opoffert en ik ben gelukkig met wat ik aanneem.
En daarmee mogen we eindelijk verschillend zijn. Eindelijk vrij zijn van elkaar. Dat is toch ook reuze spannend...
30 juni 2014
© Karin Höhle-Dikken
Hoe zuur dat juist dat altijd maar opofferen van mijn moeder ervoor heeft gezorgd dat ik nooit echt blij kon zijn. Dat opofferen heb ik als kind ook gevoeld. Het voelde voor mij niet goed, maar voor mijn moeder was het juist datgene wat een moeder en een vrouw hoorde te doen. Zo toonde zij haar liefde. Het gevolg was dat ik heel hard ben gaan werken om ervoor te zorgen dat mijn moeder het ook naar haar zin zou krijgen. Dat laatste is me voor mijn gevoel nooit gelukt. Ik werk nog steeds keihard om mijn moeder ook blij (met mij) te maken. Ik verlang nog steeds naar een moeder die ook gewoon 'nee' kan zeggen. Het lijkt een gevecht tegen de bierkaai geworden.
Hoe bitter, dat ik nu zelf het gevoel heb dat mijn 'blij zijn' altijd maar ten koste van de ander gaat. Er hangt dus altijd een verdrietige sluier over mijn blijheid heen. Ik kan er maar niet op vertrouwen dat een ander het gewoon leuk met mij kan hebben. En daarmee zeg ik 'nee' tegen mijn eigen blijheid, net zoals mijn moeder deed.
Zou ik dat gevecht tegen de bierkaai ook gewoon op kunnen geven? Zou ik de beslissing van mijn moeder om zichzelf zo vaak op te offeren ook bij haar kunnen laten? En is het wel opofferen als zij dat niet zo voelt? Hoef ik haar dan ook niet langer te redden? Ze wil immers ook helemaal niet door mij gered worden. Voor haar voelt dat 'opofferen' prima. Het maakt haar waarschijnlijk de beste moeder die ze zijn kan.
Het voelt dubbel. Alsof ik hiermee mijn vertrouwde verdriet zal gaan verliezen en mijn verlangen naar blijheid zal gaan winnen. Zo op papier lijkt dat prachtig en toch merk ik dat het ook angst oproept. En dat is eigenlijk ook wel logisch. Ik mag mijn vertrouwde opofferende moederbeeld loslaten en mijn nieuwe blije moederbeeld aannemen. Zij is gelukkig met wat ze opoffert en ik ben gelukkig met wat ik aanneem.
En daarmee mogen we eindelijk verschillend zijn. Eindelijk vrij zijn van elkaar. Dat is toch ook reuze spannend...
30 juni 2014
© Karin Höhle-Dikken