Ik ga me zo verdiepen in een puber van 13. Hij is vaak misselijk en soms ook duizelig en is daarom dit jaar nog maar weinig op school geweest.
Zelf gaat hij daar volgens zijn moeder 'nogal nonchalant' mee om. En dat versterkt haar 'machteloze' gevoel in deze situatie. Wat zou haar puber
hiermee voor signalen afgeven? In haar zoektocht naar een oplossing heeft deze stoere moeder besloten om zich te openen en om samen met mij te kijken naar wat hij haar hier wellicht mee te vertellen heeft...
En deze moeder staat niet alleen. Ik krijg de laatste tijd steeds meer vragen van ouders over kinderen die niet meer naar
school (willen) gaan. 'Moet ik hem/haar dwingen (ook al voelt dat helemaal niet goed). Ik kan hem/haar toch niet 'zomaar'
thuishouden? Het lijkt wel of hij/zij iets duidelijk wil maken, maar ik weet niet wat? Herkenbaar, ook voor mij. Mijn eigen dochter zat vorig jaar immers ook een langere tijd thuis.
Opvallend is ook de angst en de weerstand bij ouders om hierover te praten. 'Dan krijg ik allemaal van die tips en adviezen die ik zelf al heb geprobeerd. Ik heb alles al geprobeerd. Het lijkt
wel of ik niet serieus word genomen.' Tijd dus om dit 'probleem' eens 'wel serieus te nemen'. Welke (positieve) boodschap wordt
hier nu over het hoofd gezien?
*aan de slag*
Karin Höhle-Dikken
19 maart 2013
Project: Stap voor Stap 2013, (gedachten)wandeling 80
Zelf gaat hij daar volgens zijn moeder 'nogal nonchalant' mee om. En dat versterkt haar 'machteloze' gevoel in deze situatie. Wat zou haar puber
hiermee voor signalen afgeven? In haar zoektocht naar een oplossing heeft deze stoere moeder besloten om zich te openen en om samen met mij te kijken naar wat hij haar hier wellicht mee te vertellen heeft...
En deze moeder staat niet alleen. Ik krijg de laatste tijd steeds meer vragen van ouders over kinderen die niet meer naar
school (willen) gaan. 'Moet ik hem/haar dwingen (ook al voelt dat helemaal niet goed). Ik kan hem/haar toch niet 'zomaar'
thuishouden? Het lijkt wel of hij/zij iets duidelijk wil maken, maar ik weet niet wat? Herkenbaar, ook voor mij. Mijn eigen dochter zat vorig jaar immers ook een langere tijd thuis.
Opvallend is ook de angst en de weerstand bij ouders om hierover te praten. 'Dan krijg ik allemaal van die tips en adviezen die ik zelf al heb geprobeerd. Ik heb alles al geprobeerd. Het lijkt
wel of ik niet serieus word genomen.' Tijd dus om dit 'probleem' eens 'wel serieus te nemen'. Welke (positieve) boodschap wordt
hier nu over het hoofd gezien?
*aan de slag*
Karin Höhle-Dikken
19 maart 2013
Project: Stap voor Stap 2013, (gedachten)wandeling 80