Woord van de dag: aaien
Gekregen van: Mattie Goedegebuur
Op het moment dat ik het woord 'aaien' tot me door laat dringen realiseer ik me opeens dat ik warm word van binnen. Wow, dat is nieuw!!!
Sinds ik er vorige week achter kwam dat ik in wezen introvert ben staat mijn wereld op z'n kop. Hoe kan het dat je er nu pas achter komt dat je een introverte aard hebt, zul je misschien denken. Dat zit zo. Een introverte aard wordt in onze maatschappij meestal niet zo gewaardeerd en dit heb ik als klein meisje goed aangevoeld. Vandaar dat er in mij een extraverte overlever is opgestaan. Een overlever waar ik me ook echt mee geïdentificeerd heb. Ik trad extravert naar buiten en heb daarmee mijn introverte persoonlijkheid als het ware verdrongen. Op het bewuste niveau was ik op een gegeven moment bijna alle contact met mijn ware aard kwijtgeraakt. Met alle gevolgen van dien. Ook mijn 'opgebrand zijn' is hier uiteindelijk een gevolg van. Maar dat even terzijde.
En wat heeft dit nu eigenlijk met 'aaien' te maken? Dat zal ik proberen uit te leggen. Iemand met een introverte aard heeft veel behoefte aan zijn of haar eigen ruimte. Zodra iemand daarbinnen komt, voelt dat al snel onveilig. Voor een introvert persoon duurt het over het algemeen dus ook wat langer dan voor een extravert persoon voordat ze je toestaan om 'binnen te komen'. Lichamelijk contact vraagt dus ook om het nodige geduld.
Door mijn (verdrongen) introverte aard en mijn verkrachting was lichamelijk contact dubbel onveilig geworden. Dit was erg verwarrend. Ergens wist ik altijd al dat die verkrachting niet het enige was dat dwars zat. Ik wist alleen niet wat dat andere was. Mijn onbewuste conclusie was dat er in mij iets goed fout moest zitten. Ik schaamde me hiervoor en ik voelde me er schuldig over.
En nu het grote lichtpunt. Nu ik mijn introverte aard kan erkennen, kan ik mezelf en mijn gevoelens eindelijk ook helemaal accepteren. Ik kan en durf nu zonder schuld en schaamte aan te geven wat ik wel en wat ik niet prettig vind en dat biedt ruimte, begrip en geduld. Ik kan mijn grenzen stellen, aangeven wat ik nodig heb om me op mijn gemak te voelen en daarmee kan Ron voor het eerst ook rekening met mij houden. Het gevolg: ik kan voor het eerst echt van zijn aanrakingen genieten. Ik kan me er voor het eerst echt aan overgeven.
Snappen jullie nu waarom ik zo blij ben dat het woord 'aaien' me een oprecht, warm gevoel geeft? Wisten jullie dat ik de moed echt bijna had opgegeven?
31 januari 2014
Project: Stap voor Stap 2014, (gedachten)wandeling 29
Gekregen van: Mattie Goedegebuur
Op het moment dat ik het woord 'aaien' tot me door laat dringen realiseer ik me opeens dat ik warm word van binnen. Wow, dat is nieuw!!!
Sinds ik er vorige week achter kwam dat ik in wezen introvert ben staat mijn wereld op z'n kop. Hoe kan het dat je er nu pas achter komt dat je een introverte aard hebt, zul je misschien denken. Dat zit zo. Een introverte aard wordt in onze maatschappij meestal niet zo gewaardeerd en dit heb ik als klein meisje goed aangevoeld. Vandaar dat er in mij een extraverte overlever is opgestaan. Een overlever waar ik me ook echt mee geïdentificeerd heb. Ik trad extravert naar buiten en heb daarmee mijn introverte persoonlijkheid als het ware verdrongen. Op het bewuste niveau was ik op een gegeven moment bijna alle contact met mijn ware aard kwijtgeraakt. Met alle gevolgen van dien. Ook mijn 'opgebrand zijn' is hier uiteindelijk een gevolg van. Maar dat even terzijde.
En wat heeft dit nu eigenlijk met 'aaien' te maken? Dat zal ik proberen uit te leggen. Iemand met een introverte aard heeft veel behoefte aan zijn of haar eigen ruimte. Zodra iemand daarbinnen komt, voelt dat al snel onveilig. Voor een introvert persoon duurt het over het algemeen dus ook wat langer dan voor een extravert persoon voordat ze je toestaan om 'binnen te komen'. Lichamelijk contact vraagt dus ook om het nodige geduld.
Door mijn (verdrongen) introverte aard en mijn verkrachting was lichamelijk contact dubbel onveilig geworden. Dit was erg verwarrend. Ergens wist ik altijd al dat die verkrachting niet het enige was dat dwars zat. Ik wist alleen niet wat dat andere was. Mijn onbewuste conclusie was dat er in mij iets goed fout moest zitten. Ik schaamde me hiervoor en ik voelde me er schuldig over.
En nu het grote lichtpunt. Nu ik mijn introverte aard kan erkennen, kan ik mezelf en mijn gevoelens eindelijk ook helemaal accepteren. Ik kan en durf nu zonder schuld en schaamte aan te geven wat ik wel en wat ik niet prettig vind en dat biedt ruimte, begrip en geduld. Ik kan mijn grenzen stellen, aangeven wat ik nodig heb om me op mijn gemak te voelen en daarmee kan Ron voor het eerst ook rekening met mij houden. Het gevolg: ik kan voor het eerst echt van zijn aanrakingen genieten. Ik kan me er voor het eerst echt aan overgeven.
Snappen jullie nu waarom ik zo blij ben dat het woord 'aaien' me een oprecht, warm gevoel geeft? Wisten jullie dat ik de moed echt bijna had opgegeven?
31 januari 2014
Project: Stap voor Stap 2014, (gedachten)wandeling 29