Woord van de dag: Omsloten
Aangeleverd door: Saskia van den Hogen
Het woord omsloten kwam in eerste instantie op een negatieve manier bij me binnen. Ik weet ook dat als een woord of een thema mij op een positieve of negatieve manier raakt, dit altijd iets over een evenwichtsverstoring in mezelf wil zeggen. Juist in dat woord (in dit geval dus omsloten) zit de sleutel om die verstoring op te lossen en dus om weer in balans te komen. Ik besluit de (negatieve) woorden die het woord ‘omsloten’ in mij losmaakten tijdens mijn wandeling te laten bezinken. Als ik zuiver naar die woorden kan luisteren, zal ik vanzelf hun boodschap horen.
Het zit 'm waarschijnlijk in mijn grenzen die (al vroeg) in mijn leven te hard overschreden zijn. Dit heeft vast veel pijn gedaan. Ik heb me benauwd en verdrukt gevoeld. Ik was toen nog te klein om die grenzen te kunnen bewaken en had toen iemand (een verantwoordelijke volwassene) nodig die mijn grenzen, indien nodig met ijzeren vuist voor mij zou beschermen. Een volwassene die er toen, om welke reden dan ook, wel had willen maar niet heeft kunnen zijn. Voor mij moet het toen hebben geleken alsof mijn pure verlangen naar een beschermende kring van liefde niet voor mij was weggelegd. Is er toen vanuit mijn kinderlijke onmacht een krachtige overtuiging ontstaan dat ik zo’n kring van liefde niet verdiende? Heb ik dat verlangen naar liefde hierdoor uiteindelijk (indien nodig met ijzeren vuist) weggedrukt en achter slot en grendel gezet? Zit dit verlangen (of een gedeelte daarvan) nu nog steeds ergens diep in mij opgesloten. Zit het nog steeds verkrampt te wachten op bevrijding van mijn eigen ijzeren vuist? Een vuist die mij eigenlijk alleen maar tegen nog meer pijn heeft willen beschermen?
Waarschijnlijk laat uitgerekend het woord ‘omsloten’ me zien dat ik hiervoor niet langer op die volwassene of ‘de liefde’ hoef te wachten. Dat ik die volwassene of ‘de liefde’ niet langer buiten mezelf hoef te zoeken. Ik ben immers zelf volwassen en ook lief geworden. Ik heb nu geen enkele reden meer om er niet voor mezelf te zijn. Ik kan dit diepe verlangen (met behulp) van mijn ijzeren vuist bevrijden. En dan ook nog eens op de meest veilige manier die er te vinden is. Mijn eigen manier!
In de liefde, de warmte en de vriendschap die ik nu voor mezelf voel , zit ook mijn kracht (ijzeren vuist) om alles en iedereen die (ook energetisch) over mijn grenzen is gegaan en in mijn ruimte is gaan zitten, er weer uit te zetten. Daarna kan ik mezelf met diezelfde liefde, warmte en vriendschap omsluiten. Dan hoef ik alleen nog binnen te laten wat voedend en gezond voor mij is. Alleen dat wat mijn tempo en mijn manier (naast die van henzelf en anderen) kan respecteren. Zo kan ik mezelf tot volle bloei en ontwikkeling brengen.
En tot slot, vertrouw ik aan iedereen die ik binnen laat mijn sleutel toe. Zo is iedereen ook helemaal vrij om weer te vertrekken, als dat een keertje nodig mocht zijn…
9 januari 2014
Project: Stap voor Stap 2014, wandeling 9
Aangeleverd door: Saskia van den Hogen
Het woord omsloten kwam in eerste instantie op een negatieve manier bij me binnen. Ik weet ook dat als een woord of een thema mij op een positieve of negatieve manier raakt, dit altijd iets over een evenwichtsverstoring in mezelf wil zeggen. Juist in dat woord (in dit geval dus omsloten) zit de sleutel om die verstoring op te lossen en dus om weer in balans te komen. Ik besluit de (negatieve) woorden die het woord ‘omsloten’ in mij losmaakten tijdens mijn wandeling te laten bezinken. Als ik zuiver naar die woorden kan luisteren, zal ik vanzelf hun boodschap horen.
Het zit 'm waarschijnlijk in mijn grenzen die (al vroeg) in mijn leven te hard overschreden zijn. Dit heeft vast veel pijn gedaan. Ik heb me benauwd en verdrukt gevoeld. Ik was toen nog te klein om die grenzen te kunnen bewaken en had toen iemand (een verantwoordelijke volwassene) nodig die mijn grenzen, indien nodig met ijzeren vuist voor mij zou beschermen. Een volwassene die er toen, om welke reden dan ook, wel had willen maar niet heeft kunnen zijn. Voor mij moet het toen hebben geleken alsof mijn pure verlangen naar een beschermende kring van liefde niet voor mij was weggelegd. Is er toen vanuit mijn kinderlijke onmacht een krachtige overtuiging ontstaan dat ik zo’n kring van liefde niet verdiende? Heb ik dat verlangen naar liefde hierdoor uiteindelijk (indien nodig met ijzeren vuist) weggedrukt en achter slot en grendel gezet? Zit dit verlangen (of een gedeelte daarvan) nu nog steeds ergens diep in mij opgesloten. Zit het nog steeds verkrampt te wachten op bevrijding van mijn eigen ijzeren vuist? Een vuist die mij eigenlijk alleen maar tegen nog meer pijn heeft willen beschermen?
Waarschijnlijk laat uitgerekend het woord ‘omsloten’ me zien dat ik hiervoor niet langer op die volwassene of ‘de liefde’ hoef te wachten. Dat ik die volwassene of ‘de liefde’ niet langer buiten mezelf hoef te zoeken. Ik ben immers zelf volwassen en ook lief geworden. Ik heb nu geen enkele reden meer om er niet voor mezelf te zijn. Ik kan dit diepe verlangen (met behulp) van mijn ijzeren vuist bevrijden. En dan ook nog eens op de meest veilige manier die er te vinden is. Mijn eigen manier!
In de liefde, de warmte en de vriendschap die ik nu voor mezelf voel , zit ook mijn kracht (ijzeren vuist) om alles en iedereen die (ook energetisch) over mijn grenzen is gegaan en in mijn ruimte is gaan zitten, er weer uit te zetten. Daarna kan ik mezelf met diezelfde liefde, warmte en vriendschap omsluiten. Dan hoef ik alleen nog binnen te laten wat voedend en gezond voor mij is. Alleen dat wat mijn tempo en mijn manier (naast die van henzelf en anderen) kan respecteren. Zo kan ik mezelf tot volle bloei en ontwikkeling brengen.
En tot slot, vertrouw ik aan iedereen die ik binnen laat mijn sleutel toe. Zo is iedereen ook helemaal vrij om weer te vertrekken, als dat een keertje nodig mocht zijn…
9 januari 2014
Project: Stap voor Stap 2014, wandeling 9